INGES hjørne
ENERGIKAOS
Inge Halstensen konstaterer at livsløgnen er avslørt. Vi når ikke to-gradersmålet i tide. Kan atomkraft være en vei ut av uføret?
Skrevet av:
Inge Halstensen
Verhanen
«Smeden slo han med vele og kamb,
høgt kom han, verdi var ny
og vindane mange.
Han var ivrig, trippa og skreik
og brusa fjør for kvart vinddrag,
i storm stod han strak med lang hals.
Til han rusta fast skeivt mot nord.
Draget stend oftast frå den kanten».
Værhanen var en smidd hane på hustaket eller kirkespiret som dreide rundt og viste vindretningen. Olav H. Hauges elegante allegori om værhanen er morsom, lett ironisk og vidåpen for tolkninger. Nettopp i disse dager er det fristende å se for seg en idealistisk værhane-politiker som har fått tillit og ønsker å frelse en CO2-forgiftet planet: «Høgt kom han. Han var ivrig, trippa og skreik og brusa fjør». Med fanatisk standhaftighet holder han ut når motvinden øker til storm: «I storm stod han strak med lang hals». Men der blir han til slutt stående, fastrustet: «Skeivt mot nord. Draget stend oftast frå den kanten». Har han begynt å realorientere seg? Ble den ideale fordring for vanskelig? Ble han for ensom i sin protest og søkte tilflukt i flertallet? «Draget stend oftast frå den kanten.»
